domingo, 19 de junio de 2011

"NADIE NOS ESTRANGULA",Carta de Tomás Segovia

Achegado por Karlotti Valle

Karlotti Valle-"Aqui vai un texto de TOMAS SEGOVIA, que axuda a esclarecer a natureza do inimigo ao que nos enfrontamos. Espero que disfruteis da lucidez de amigo, dun home bo, é dicir, sabio.



Querido Matías Vegoso:

É claro que cando perguntas aos indignados e aos fartos-até-a-nai quen se supón que os estrangula, non esperas que che contesten eles, esperas que che conteste eu, e calculas que non terei máis remedio que confesar que non é ninguén. Pois si, confésoo: ninguén nos estrangula. ¿Lembras a astucia de Ulises, o home do mil tretas, cando se burla de Polifemo facéndolle crer que se chama Ninguén? Así, os cíclopes non poden castigarlle cando lle rebenta o ollo único a Polifemo, porque ¿como poden castigar a ninguén? ¿E por qué terían os nosos estranguladores que ser menos astutos que aquel viaxeiro nostálxico? Para empezar, os que a nós nos deixan ás escuras, os especuladores das finanzas, os calificadores do mercado, os corruptos da política, son ninguén onde terían que ser máis indubidablemente alguén: ante a xustiza. Até o mesmo New York Times dicía nun artigo recente que os especuladores causantes da crise e da ruína de máis dun país non son simples estafadores e defraudadores, son auténticos criminais que merecen non só que o público os desprece, senón que a policía bótelles a luva. Contamos ademais con wikileaks, con Anonymous, coas "redes sociais", con algúns documentalistas e xornalistas investigadores: sabemos case sempre os nomes e apelidos e os pelos e sinais dos seus tropelías; de ninguén serve: ninguén vai ir ao cárcere. Podemos saber todos como se chama Ulises; para nosa ciclópea xustiza chámase Ninguén.

Porque os varios movementos que estamos a ver móstrannos que todos sabemos que as democracias están gravemente enfermas e que nelas todos estamos expoliados, estafados, estrangulados. A vella loita de clases transformouse nunha especie de guerra total entre todos e eles.¿Pero se as vítimas somos todos, quen son eles? O devandito: ninguén. Os acampados das prazas e os camiñantes das marchas proclaman a verdade que todos sabemos. Alí onde están eles a vedade simplemente non existe. Non é que un especulador non saiba que el é un cínico criminal; é que alí onde el está, ser cínico e sabelo non significa nada, nin bo nin malo, nin serio nin frívolo: nada. E é claro que nun lugar onde non existe a verdade e onde nada é bo nin malo non pode haber ninguén.

Direicho doutra maneira: eles, por suposto, están entre nós con nomes e apelidos e punto por punto. Para nós, aquí, no real, mesmo no real social, son alguén. Poderiamos facerlles responder os seus actos, que non outra cousa significa ser alguén: o que pode ou debe responder os seus actos. ¿Non é iso o que piden acampados e marchadores? Pero ¿como facerlles responder na praza pública ou a media estrada? ¿Ante quen? Se os xulgase o xentío en plena rúa, iso non sería un xuízo, sería un linchamento ou polo menos un motín. Pero supoño que notarías que un dos trazos admirables destas novas rebeldías é que saben perfectamente que a violencia, e por tanto os motíns, non é cousa súa, é cousa dos seus inimigos, cousa deles. Cando eles infíltranse entre os indignados e recorren á violencia, os indignados non deixaron nunca de sinalar que eses non os representan, senón que tentan roubarlles esa representación como lla rouba ao cidadán o deputado que pide o seu voto e úsao para roubar. (E a propósito ,¿queres apostar a que na mobilización deste domingo que vén haberá provocadores que sen dúbida as ?forzas da orde? teñen xa preparados e que permitirán aos biempensantes españois e os seus grandes medios de comunicación acusar de violentos aos pacíficos?)

Quen tería que pedirlles contas aos nosos estranguladores sería obviamente a xustiza. Pero ¿cal xustiza? Todos sabemos que se hai amotinados, non están entre nós, están co poder, moi especialmente co poder xudicial. Se os gobernos democráticos castigan ás vítimas e premian aos criminais, como todos sabemos que están a facer, é claro que, mirados desde a nosa perspectiva, están amotinados con eses criminais. Aquí é onde se ve claramente que hai dous mundos enteiramente incomunicados e en plena guerra total (por agora non violenta, polo menos do noso lado). Aquí, entre nós, entre todos, eles son alguén, alguén visiblemente responsable de estrangulamiento e inimigo de todos. Pero nós, todos, non temos policía, non temos xuíces, non temos exército por exemplo o goberno mexicano, e ademais non queremos amotinarnos. Mentres que alá onde hai policía e xuíces e exército, eles son ninguén. A cousa é clara: se escoitas o discurso do poder, de calquera poder "democrático" dos nosos días, é evidente que o que aquí sabemos todos nese universo é rigorosamente ignorado. Non é exactamente que non se saiba; sáibase ou non se saiba, é exactamente coma se non se soubese. Como acaba de dicir o presidente da Asociación Española da Banca, buscar culpables son ganas de perder o tempo; hai que buscar cousas máis pragmáticas, por exemplo como axudar a eses mesmos banqueiros que está fóra de cuestión se son ou non son culpables, porque total: é coma se non o fosen. Para a xustiza, para o poder, non son ninguén.

¿Non comprendes, querido Matías, que diso se trata nas acampadas e as marchas? De súpeto todos somos perfectamente conscientes de que entre nós e os que nos "representan" toda comunicación é imposible ou é fraudulenta ou é ilusoria. ¿Como vai representar a un votante de Esquerda Unida un "representante" que, unha vez nomeado, apoia ao PP? ¿Como vai representar a un votante do PRD mexicano un deputado dese partido que se alía co PAN? Ou a un votante socialista un goberno que recorta o gasto social e privatiza ás toas? Máis difícil parece explicar que tampouco representa a un votante do PP un político que rouba a eito, porque a ese votante parece non importarlle que baleiren as arcas públicas, pensando talvez que non é o seu diñeiro o que levan, senón o dese malvado Estado opresor que quixese malgastalo nesas prestacións sociais tan pouco redituables. Por iso, querido Matías, permíteme que cho diga, se os acampados e marchadores, que non están con ningún partido, non son politicamente nin de esquerda de dereita, son filosóficamente máis de esquerda que de dereita, porque é a dereita a que participa sempre máis ou menos decididamente no discurso do poder. Case poderiamos dicir que non hai dereita filosófica: a dereita é sempre política. O votante do PP queda filosóficamente tan burlado polo seu representante corrupto como o do PSOE ou o PRD; só que el non é filosófico, somos ti e eu os que nos damos conta.

Non hai comunicación entre eses dous mundos porque no noso, na sociedade real, basta botar a menor mirada ao desemprego, aos recortes sociais, á chamada reforma laboral, para ver que estamos a ser estrangulados de mala maneira, pero alá, onde nós non estamos baixo forma real, senón só representados-alá ninguén nos estrangula, alá ninguén é culpable. Iso significa a fórmula dos acampados da Porta do Sol: democracia real xa, ou sexa xustiza real xa, xustiza social xa, democracia social xa. Ou tamén poderiamos dicilo así: linguaxe real xa. Unha linguaxe no que eles teñen nome e apelido, chámanse como alguén, como Ulises, e non poden chamarse Ninguén, porque se Ulises declárase Ninguén é evidentemente para non responder. Por iso eu espero fervientemente que os nosos indignados e fartos-até-a-nai non acepten nin un só momento dialogar co poder na súa linguaxe, entrar no discurso do poder, que é deixarse arrastrar ao terreo do poder; que obriguen pola contra ao poder a falar na lingua de todos, que é a única que pode ser a lingua da verdade, na que se piden contas a uns seres que son sempre alguén; que non deixen un momento de esixir, con ese rigor que é tamén, non o ignoremos, ameazante para o poder, coa forza da verdade que todos sabemos, unha linguaxe real xa.

Un abrazo real xa do teu amigo
T. S

2 comentarios:

Anónimo dijo...

É certo, profundo e sabio o que se di nesta carta, pero ten que existir algunha solución, eu non vexo outra que a maioría dos indignados faga unha Plataforma única nas próximas eleccións. ¿Pode ser formada a partir da miña proposta Grupo irregular http://www.elpoetadeinternet.es/bitacora/?page_id=72 Espero opiniones

las alhacenas del sol dijo...

Nesta primeira etapa por dar altos ao que é unha marcha imparable, creo que unha das consecuencias que ten que materializarse é que moitas ou algunhas das organizacións existentes vísense obrigadas a modificar as súas estruturas, as súas formulacións organicos, os seus obxectivos tacticos, o modo de entender o feito politico e a relccion co poder.
Non se, crear unha nova "organizacion" seria pasar dunha "dinamica" a unha manifestacion estatica do que move ao 15 M.
Non se, pero é tal o cristo que entraña un proxecto dese tipo... Seria temporal? Tendria a duracion que esixisen o alcanzar os obxectivos? E enfrontarse ao seu posible manipulacion, fagocitacion, etc..
non se...
O esforzo que esixe dentro do sistema á fin e ao cabo llevaria a algúns a posicións pragmaticas, ata "rendibles"...
O que se é certo que o movemento necesita "moito carbon" para manter a marcha. E hai algo que axuda: nas lista de obxectivos, hainos, como non podria ser doutro xeito, inmediatos, a medio prazo, puramente tacticos e estrategicos que incumben ao noso modelo de vida. Bo funme un pouco nas consideracións...É unha cuestion de moita sustancia. Unha aperta grande